WAAROM LOFER:

Zaterdag 2 augustus 2008

Al voordat we kinderen hadden, droomden we er wel eens van om naar het buitenland te emigreren.
Ik denk dat stiekem veel mensen die droom wel eens hebben, maar het is gemakkelijker te dromen dan ook daadwerkelijk te doen.
Wegens allerlei omstandigheden, waaronder zeker niet op de laatste plaats de gezondheid van Wendy, is er nooit iets van gekomen…… tot een jaar of twee terug.

Wendy’s gezondheid ging, sinds de transplantatie, met sprongen vooruit. Nu kon er  weer gedroomd worden over de toekomst. Tijdens de wintersportvakantie in februari 2007 werd zelfs gezegd : volgend jaar na de wintervakantie blijven we en gaan we niet meer naar huis.
Steeds vaker praatten we samen over het idee en na de zomervakantie 2007 werd het echt iets concreter. Samen waren we het over het land al lang eens, het probleem nu: hoe en wanneer vertellen we het vrienden en kennissen en vooral de familie.
We wisten zeker dat onze plannen niet door iedereen met open armen zouden worden ontvangen, iets wat natuurlijk logisch is. Dit laatste was voor ons ook het enige stukje twijfel in onze plannen, de gedachte aan de ouders.
In de herfstvakantie zijn we met ons gezin en onze ouders op vakantie geweest naar Schruns.
De achterliggende gedachte bij ons was, het land bekijken en de sfeer eens een keer proeven als je niet in een drukke toeristische tijd in Oostenrijk bent. Tevens wilden we een keer kijken in een streek, die voor ons nog onbekend was : het Montafon gebied in Vorarlberg.
Tijdens deze vakantie hebben we ook een gezin bezocht, die dezelfde stap enkele jaren eerder hadden gemaakt. Het moest allemaal een beetje stiekem, want de ouders en kinderen waren toen nog niet op de hoogte ( al denk ik dat bij sommige al wel een vermoeden was ).
We hebben er toen overigens wel een heel leuke vakantie van gemaakt.

Eenmaal thuis, vonden we dat we zowel de ouders, als ook de kinderen van onze plannen op de hoogte moesten stellen. Dit was niet gemakkelijk.
De kinderen reageerden allemaal vrij positief, niet zo verwonderlijk natuurlijk. Telkens als ze met ons in Oostenrijk waren, was het voor vakantie en daar heb je altijd goede herinneringen aan.
De reactie van de ouders was in het algemeen een stuk koeler, maar dat hadden we ook niet anders verwacht. Het is ook niet niks als je kinderen even mededelen, dat zij met de kleinkinderen gaan emigreren.
Wel hebben we iedereen gevraagd er nog niet met anderen over te praten zolang niet alles rond was. We vinden het vooral zeer knap van de kinderen dat zij al die tijd hun mond niet voorbij gepraat hebben, complimenten.

De maanden hierna zijn we ons goed gaan verdiepen in alle voor- en nadelen  van zo’n beslissing. Ook hadden we voor ons zelf uitgemaakt dat we het liefst  in Tirol wilden wonen. Het ligt qua bereikbaarheid het dichtste bij en we hadden al uitgezocht dat we voor Wendy het universitaire ziekenhuis in Innsbruck  moesten hebben als het gaat om de controles.
 We hadden intussen contacten gelegd met enkele makelaars en met enkele gezinnen die dezelfde stap al hadden gezet.
We wilden het liefst een appartementenhuis met ca. 5 appartementen en een fatsoenlijke privéwoning. In november 2007 is Fred voor de eerste keer naar Oostenrijk geweest om enkele panden te bekijken. Er zat een mooi pension bij in Ehrwald en hier zijn we een week later samen teruggeweest. Ook Trudy was helemaal weg van het pension, vooral ook van de ligging.
We zijn in onderhandeling gegaan met de verkoper.
Intussen stond de kerstvakantie voor de deur en we hebben op het laatste moment nog een appartementje kunnen boeken in Ehrwald, om zo met de kinderen de omgeving en het dorp eens goed te kunnen bekijken.
Het werd een leuke vakantie en de kinderen vonden het huis geweldig.
De onderhandelingen verliepen wat stroef, maar in februari leek er licht aan het einde van de tunnel.
Tijdens de carnavalsvakantie is Fred er weer geweest ( voor de 4e keer intussen ) om de onderhandelingen af te ronden. De prijs werd overeengekomen, er werd zelfs al een termijn genoemd voor de verhuizing. Het koopcontract zou worden opgemaakt en opgestuurd.
Twee weken later kregen we een heel vervelend bericht. De verkoper had het pand verkocht aan een Italiaans/Ierse investeringsmaatschappij. Dit was een flinke domper, zeker omdat we er drie maanden mee bezig waren geweest.

op de achtergrond het huis waarmee we in onderhandeling waren geweest
Op de achtergrond het pension waarmee we in onderhandeling waren.

 

Opnieuw beginnen. Weer hadden we een selectie gemaakt van een aantal panden, maar dat valt niet mee als je denkt dat je het perfecte huis hebt gevonden.
Begin maart is Fred weer opnieuw een paar panden gaan bekijken. Op de maandag en de dinsdag heeft hij 8 panden bezichtigd met diverse makelaars en bijna 1000km gereden.
Voor de overnachting had hij een paar nachten een appartement gehuurd bij Jos en Claudia, een echtpaar dat we intussen redelijk goed kenden en die sinds een jaar een  appartementenhuis in Ehrwald hadden.
Op de dinsdagavond hadden we telefonisch overleg. Fred vertelde dat hij enkele mooie huizen had gezien, maar er was er geen bij zonder minpuntjes. 
Voor de volgende dag stonden nog twee bezichtigingen op het programma en daarna zou hij meteen terugrijden naar huis. Deze twee huizen stonden in Kössen en Lofer, dit betekende een rit van 2 ½ uur vanuit Ehrwald en daarna nog terug naar Nederland. Hij had er die dinsdagavond niet veel zin meer in maar besloot toch maar op woensdag de rit te maken .

Op het moment dat je de autoluwe zone van Lofer inrijdt, weet je dat dit het typische Oostenrijkse dorpje is, zoals je het in gedachte hebt. Mooie grote beschilderde panden in een prachtige omgeving.
Het is een dorp waar we ons meteen thuis zouden voelen.
Zeker geen grote  wintersportplaats met massatoerisme, maar toch een dorp met vele mogelijkheden voor  winter- en zomervakanties.

Na een kleine zoektocht was het pand snel gevonden, het staat gewoon midden in het centrum op een prachtige locatie. Van de buitenkant zag je meteen de schoonheid  van het huis, maar ook zag je dat er de laatste jaren weinig was gebeurd aan het onderhoud. 

Er moest veel meer aan het huis gebeuren aan onderhoud dan we voor ogen hadden, maar de mogelijkheden zijn enorm. Wat ons vooral aansprak, met het oog op de privacy, was het bijbehorende gebouw, waar een schitterend woonhuis van te maken is.

Een week later zijn we samen teruggeweest om het pand nog eens goed te bekijken.
Het is een mooi groot pand van vier verdiepingen, waarvan in de bovenste twee verdiepingen een jaar of 14 geleden zes nette appartementen zijn gemaakt. Deze worden nu volop verhuurd en dit blijft ook gewoon zo door gaan.
Op de eerste verdieping is een openbare ruimte, twee 2-persoons kamers, enkele opslagkamers, de waskamer en….de moeder van de verkoopster heeft hier een groot appartement.
Op de begane grond is een klein elektriciteitswinkeltje van de moeder, mevr. Dürnberger. Verder zijn hier nog enkele opslagruimtes, een grote hal/entree, een ketelhuis en enkele toiletten.
Naast het grote appartementenhuis staat nog een gebouw,dat tot voor kort gebruikt werd als keukenwinkel/showroom. Dit zou zeer mooi te verbouwen zijn tot woonhuis.

Na moeizame onderhandelingen, van eind maart tot uiteindelijk half juli, zijn wij nu de trotse eigenaren van deze panden.
We zijn onlangs al een weekje op vakantie geweest. Dit was de eerste kennismaking van de kinderen met het huis en het dorp.
Hun eerste reactie: “bouwval gezocht”. Thuis hebben ze een schitterend huis met alles erop en eraan en dit ziet er in eerste oogopslag uit, alsof er jaren niets gebeurd is ( wat eigenlijk dus ook wel klopt ).
De kinderen zien de potentie, die het huis in overvloed heeft, niet. Ze zien alleen maar het metershoge onkruid in de tuin, de ongeverfde planken en de afgebladderde kozijnen met oude luikjes.

Maar na een dag van regen brak de zonneschijn door , letterlijk en figuurlijk.

Na een dag in het schitterende zwembad, wat naast de deur ligt, waren ze allemaal super positief. Het Steinberger zwembad ligt op ca. 50 meter loopafstand. Door het autoluwe centrum van Lofer is het absoluut veilig voor de kinderen, ze lopen er dus zo naar toe.

Bij het zwembad is een schitterende ligweide, een tafeltennistafel, een tafelvoetbalspel en een beach-volleybal veld.

De kinderen hadden meteen een paar vrienden gemaakt en hadden veel plezier, terwijl vader en moeder lekker door de omgeving rond aan het wandelen waren.

Heerlijk !!!

’s Avonds tijdens een dorpsfeest ( minstens 1 keer per week ) hebben we gezellig gezeten met een Nederlandse familie, die daar drie jaar geleden naar toe is gegaan. Het oudste kind van deze familie, een dochter komt in september bij Sanne in de klas te zitten en onze twee meiden werden al voorgesteld aan diverse Oostenrijkse klasgenootjes .  Tom heeft de hele avond met het zoontje van zes gespeeld en heeft zich ook prima vermaakt.
De volgende dag hadden de meiden al afgesproken met enkele nieuwe vriendinnen en we hebben ze bijna de hele dag niet gezien.

Het is dat we naar huis moesten voor de keelamandel-operatie van Wendy, anders waren we zeker langer gebleven.
Nu is alles rond en de koopcontracten zijn  getekend. Dan komt alles wel ineens erg dicht bij.
We hebben besloten op 23 augustus te verhuizen, de officiële sleuteloverdracht vindt plaats op 1 september.
We wilden perse in de zomervakantie verhuizen, zodat de kinderen het nieuwe schooljaar in hun nieuwe omgeving kunnen beginnen. Ze hebben wel lang vakantie, de Oostenrijkse scholen beginnen pas op 9 september.


De laatste weken krijgen we het erg druk, er moet nog veel geregeld worden.